Diabetes Self Care dalam Setiap Fase Umur

Oleh kerana kanak-kanak dan remaja berkembang dan berkembang, keupayaan mereka untuk mengambil bahagian dalam pengurusan diri dalam menangani diabetes berbeza-beza dengan perubahan dalam perkembangan motor, kebolehan kognitif, dan kematangan emosi. Kajian telah menunjukkan penglibatan ibu bapa diperlukan semasa zaman kanak-kanak dan remaja, untuk memastikan kawalan diri dan kawalan metabolik yang betul. Walau bagaimanapun, terdapat beberapa peraturan untuk kebolehan pengurusan diri kanak-kanak dan remaja, dan keluarga mereka mesti mempunyai pelbagai kebimbangan selagi perkembangan kanak-kanak dan remaja mampan.

Bayi (<1 tahun)

Apabila kencing manis didiagnosis pada peringkat awal, ibu bapa mesti menyesuaikan diri dengan diagnosis dan mempelajari pelbagai kemahiran pengurusan harian. Tanggungjawab luar biasa untuk penjagaan dan ketakutan hipoglikemia sangat menimbulkan tekanan bagi keluarga. Bayi tidak menunjukkan respon katekolamin klasik terhadap hipoglikemia dan tidak dapat menyampaikan sensasi yang berkaitan dengan hipoglikemia; Oleh itu, risiko hipoglikemia teruk, dengan sawan atau koma, adalah risiko tertinggi dalam kumpulan umur ini. Di samping itu, kerana otak masih berkembang pada bayi, akibat hipoglisemia teruk yang berbahaya mungkin lebih besar daripada anak-anak yang lebih tua. Ibu bapa berjuang dengan keseimbangan antara risiko komplikasi jangka panjang, berbanding dengan ketakutan mereka terhadap hipoglisemia teruk dan risiko komplikasi neuropsikologi.

Oleh itu, ibu bapa bayi memerlukan sokongan daripada pasukan diabetes yang memahami kesukaran ini ketika berurusan dengan bayi dengan diabetes dan dapat memberikan sokongan emosional untuk mengurus kebimbangan mereka.

Kanak-kanak (1-3 tahun)

Kanak-kanak berusia 1-3 tahun mendapat cabaran yang unik untuk rawatan diabetes jenis 1. Seperti pada bayi, ibu bapa membawa beban pengurusan kepada kanak-kanak. Ibu bapa melaporkan bahawa hipoglisemia adalah ketakutan besar, terutamanya apabila kanak-kanak enggan makan. Satu isu penting pada zaman ini ialah disiplin dan kanak-kanak yang sering rewel; ia mungkin sukar dibezakan antara pembangkang yang normal dan hipoglikemia, oleh itu, ibu bapa mesti diajar cara mengukur glukosa darah. Ibu bapa mungkin terlalu berhati-hati dan mengganggu keupayaan kanak-kanak untuk mencuba perkara baru, dan mereka memerlukan sokongan daripada pasukan diabetes untuk mempromosikan pembangunan yang sihat untuk anak-anak mereka.

Kanak-kanak prasekolah dan kanak-kanak berumur awal (3-7 tahun)

Kanak-kanak di peringkat pembangunan perlu mendapat keyakinan terhadap kemampuan mereka untuk menyelesaikan tugas. Walau bagaimanapun, mereka sering tidak mempunyai kawalan motor halus, pembangunan kognitif, dan kawalan impuls yang diperlukan untuk menjadi peserta aktif dalam banyak aspek penjagaan diabetes. Ini penting untuk ibu bapa menyedari, kerana kebanyakan kanak-kanak dalam kumpulan umur ini boleh mengambil bahagian dalam pengurusan diri mereka dengan menguji glukosa darah, membantu menyimpan rekod, dan dalam beberapa kes menghitung karbohidrat.

Secara amnya, ibu bapa menyediakan penjagaan kanak-kanak prasekolah dan kanak-kanak sekolah rendah, tetapi yang lain, seperti penyedia penjagaan kanak-kanak dan jururawat sekolah, juga boleh terlibat dalam penjagaan. Berkongsi penjagaan untuk kanak-kanak dengan diabetes sering perkara yang sukar untuk ibu bapa, yang mungkin takut bahawa orang lain tidak akan tahu apa yang harus dilakukan. Hipoglikemia yang tidak dapat dikesan tetap menjadi kebimbangan, disebabkan oleh variasi aktiviti dan ciri pengambilan makanan kumpulan umur ini, dan kerana kebimbangan berterusan mengenai kesan sampingan hipoglisemia dalam perkembangan fungsi otak.

Kanak-kanak sekolah (8-11 tahun)

Kesan diagnosis kencing manis baru pada kanak-kanak dalam kumpulan umur ini telah dikaji. Sejurus selepas diagnosis, kanak-kanak dilaporkan mengalami kemurungan dan kegelisahan ringan, tetapi biasanya sembuh 6 bulan selepas diagnosis. Selepas 1-2 tahun pertama, gejala-gejala kemurungan meningkat, dan kebimbangan menurun pada kanak-kanak lelaki, tetapi peningkatan pada perempuan dalam tempoh 6 tahun pertama selepas diagnosis. Peningkatan kemurungan ini mungkin berkaitan dengan penghujung tempoh "bulan madu" fisiologi, apabila anak menyedari bahawa penyakit itu tidak akan hilang dan lebih sukar untuk diurus.

Kanak-kanak yang berumur di sekolah dengan diabetes boleh mula menganggap tugas menguruskan diabetes adalah lebih daripada tugas pengurusan harian, seperti untuk mentadbir suntikan insulin dan ujian glukosa darah dengan pengawasan dan sudah tentu mereka menyadari bahawa sokongan dari orang dewasa yang peduli dan berpengetahuan diperlukan.

Rawatan menggunakan pam semakin banyak digunakan dalam kumpulan umur ini, dan kanak-kanak boleh belajar menggunakan karbohidrat biasa. Bagaimanapun, mereka masih memerlukan bantuan dan pengawasan yang penting dalam membuat keputusan pengurusan diri.

Beberapa kajian menunjukkan bahawa penyertaan awal dan bebas kanak-kanak dalam mengendalikan diabetes sangat dikaitkan dengan kawalan yang lebih sedikit. Cadangan untuk penjagaan, pada masa ini menekankan tanggungjawab penjagaan bersama, antara ibu bapa dan anak-anak. Kanak-kanak mungkin merasakan mereka berbeza daripada rakan sebaya mereka kerana diabetes dan berisiko mengalami kesukaran dalam kecekapan sosial. Ini penting untuk menggalakkan kanak-kanak sekolah ke sekolah secara berkala dan mengambil bahagian dalam aktiviti sekolah dan sukan untuk memudahkan perkembangan hubungan pendidikan biasa.

Sekolah boleh mengemukakan cabaran yang penting atau menjadi sumber sokongan untuk kanak-kanak yang menghidap kencing manis. Kedua-dua kanak-kanak dan ibu bapa yang takut kepada hipoglikemia dan potensi hipoglikemia mengganggu pembelajaran. Ketakutan hipoglikemia adalah akibat hipoglikemia yang munasabah pada kanak-kanak, dan pengalaman hypoglycemia yang teruk boleh menyebabkan pesakit dan ibu bapa mengatasi gejala awal dan mempelajari perubahan tingkah laku untuk mengekalkan tahap glukosa darah yang lebih tinggi, yang mengakibatkan kawalan metabolik terjejas. Tambahan pula, ketakutan terhadap hipoglikemia boleh dikaitkan dengan status psikologi yang lemah dan penyesuaian pada pesakit dewasa.

Remaja

Masa remaja adalah tempoh perubahan biologi pesat yang disertai dengan kematangan fizikal, kognitif, dan emosi yang meningkat. Remaja berjuang untuk mencari identiti mereka sendiri, terpisah dari keluarga mereka. Banyak tugas yang berkaitan dengan kencing manis boleh mengganggu keghairahan belia dan penerimaan rakan sebaya. Tekanan rakan dapat menghasilkan konflik yang kuat. Di dalam kumpulan umur ini, terdapat perjuangan untuk bebas daripada ibu bapa dan orang dewasa lain yang sering dilihat sebagai kurang patuh semasa rawatan diabetes.

Kerana remaja mempunyai kawalan motor halus yang mampu melakukan kebanyakan kegiatan kendiri diri mereka, keadaan ini sangat menggoda bagi ibu bapa untuk mengemukakan keseluruhan pengurusan diabetes kepada remaja. Walaupun remaja boleh menjalankan tugas pengurusan diabetes, mereka masih memerlukan bantuan mengenai membuat keputusan mengenai pelarasan insulin. Remaja yang ibu bapanya mengekalkan beberapa bimbingan dan penyeliaan dalam menguruskan diabetes mempunyai kawalan metabolik yang lebih baik.

Oleh itu, sentiasa melibatkan ibu bapa dengan betul, dengan pengurusan bersama, yang berkaitan dengan peningkatan kawalan. Cabarannya adalah untuk mencari tahap penglibatan ibu bapa yang selesa untuk semua yang terlibat, tanpa risiko mengurangkan kawalan glisemik daripada lebih atau kurang penglibatan. Penglibatan dalam pengurusan diabetes pada peringkat perkembangan ini boleh menjejaskan hubungan ibu bapa dan remaja.

Konflik induk-anak telah dikaitkan dengan hasil kencing manis yang lebih buruk dalam beberapa kajian. Pada masa akan datang, ibu bapa dan pasukan penjagaan diabetes perlu membantu golongan muda menjalani peralihan ke pengurusan diri yang lebih bebas dan pembekal penjagaan diabetes dewasa.